Ελιγολάνδη

(HeligolandHelgoland). Νησί (περ. 1.800 κάτ. το 1995) της Γερμανίας στη Βόρεια θάλασσα, σε απόσταση περίπου 24 ναυτικών μιλίων Δ από τις ακτές του κρατιδίου Σλέσβιγκ-Χολστάιν. Η έκτασή του μειώνεται με σχετικά γρήγορο ρυθμό εξαιτίας της θαλάσσιας διάβρωσης. Υπολογίζεται, μάλιστα, ότι από τον 9o αι. έως σήμερα έχει χάσει τα 4/5 της επιφάνειάς του. Το 1770, στη διάρκεια σφοδρής τρικυμίας, η στενή λωρίδα εδάφους που ένωνε τα δύο τμήματα του νησιού υποχώρησε και δημιουργήθηκαν έτσι δύο νησιά, το βραχώδες κυρίως νησί που ονομάζεται Όμπερλαντ και ένα μικρό σε απόσταση 400 μ. από αυτό, με την ονομασία Ούντερλαντ. Οι περισσότεροι κάτοικοι του νησιού ζουν στο Όμπερλαντ και ασχολούνται με την αλιεία. Ιστορία. Από το 1482 η Ε. ανήκε στο Χολστάιν, αλλά το 1714 κατακτήθηκε από τους Δανούς, στην κυριότητα των οποίων παρέμεινε έως το 1814. Το έτος αυτό, με τη συμφωνία του Kιέλου, προσαρτήθηκε στην Αγγλία, η οποία οργάνωσε στρατιωτική βάση στο νησί. Το 1890 οι Άγγλοι παραχώρησαν την Ε. στη Γερμανία. Στη διάρκεια του πολέμου των Δουκάτων, κοντά στην Ε. έγινε η ναυμαχία της 9ης Μαΐου 1864 μεταξύ του δανέζικου και του αυστροπρωσικού στόλου. Ο Γουλιέλμος Β’ δημιούργησε ισχυρή ναυτική βάση προστασίας των γερμανικών ακτών και των λιμανιών της Βόρειας θάλασσας στο νησί. Τον Αύγουστο του 1914, στα ανοιχτά της Ε. συγκρούστηκαν βρετανικές και γερμανικές ναυτικές δυνάμεις, με αποτέλεσμα να βυθιστούν τρία γερμανικά καταδρομικά και ένα τορπιλοβόλο. Με τη συνθήκη των Βερσαλιών το νησί αφοπλίστηκε, αλλά οχυρώθηκε και πάλι στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Την ίδια περίοδο οι Σύμμαχοι βομβάρδισαν τις πολεμικές εγκαταστάσεις και τις κατέστρεψαν. Η Ε. προσαρτήθηκε στο κρατίδιο Σλέσβιγκ-Χολστάιν το 1952. Απότομοι βράχοι, χαρακτηριστικοί της γεωλογικής διάπλασης της Ελιγολάνδης.